Vanaf achttien ben je volgens de wet volwassen. Je mag bijvoorbeeld leren autorijden, alcohol drinken, de kroeg in, een bankrekening openen en een uitvaartverzekering afsluiten. Maar wie achttien wordt ligt de dag erna waarschijnlijk brak op bed en sluit zeker op dat moment geen uitvaartverzekering af… Volwassen zijn en volwassen worden zijn twee verschillende dingen. De afgelopen maanden schreef ik een driedelige serie artikelen over hoe het de huidige generatie jongvolwassenen lastiger word gemaakt om een ‘echte’, verantwoordelijke, zelfstandige volwassene te worden: iemand met een eigen woonplek, een vaste liefdesrelatie en een serieuze baan.
Een dak
Jongeren gaan op steeds latere leeftijd op zichzelf wonen. Een eigen woonplek vinden is lastig en voor veel jonge volwassenen onbetaalbaar. Zelfs in de studententijd. Het totaalaantal studenten in Nederland ligt rond de 730.000 en dat is veel in vergelijking met het jaar 2000, toen waren er ongeveer 500.000.[1] Particuliere beleggers hebben één op de zeven[2] appartementen in Amsterdam in handen en ongeveer 20.000 woningen worden jaarlijks verhuurd via Airbnb.[3] Wurm jezelf daar maar eens tussen. En dan moet je vaak ook nog eens hospiteren. Een vaak onaangenaam en onplezierig ritueel; jezelf (nog) beter voordoen dan dat je bent lijkt noodzakelijk, met alle ongewenste ongemakken van dien…
Lees hier het artikel
Een relatie
Uit meerdere onderzoeken blijkt dat de relaties die Nederlandse jongeren hebben ‘kwalitatief’ verslechteren. Volgens Reuters[1] is het aantal monogame relaties de afgelopen zes jaar flink afgenomen. Datingapps krijgen de overhand en iemand aanspreken in de kroeg lijkt steeds lastiger, want wat nou als hij of zij ‘nee’ zegt? Flirten in de onlinewereld is laagdrempeliger en minder confronterend. Als jongeren überhaupt tijd overhebben om te flirten… ze zijn namelijk steeds meer bezig met een ‘succesvolle’ toekomst en liefde zit voor hen blijkbaar in de weg van individuele ambities.
Lees hier het artikel
Een baan
Het bemachtigen van een baan op je eigen niveau blijkt een uitdaging. De flexeconomie eist van jongeren een hoge tol. Bij gebrek aan ervaring – een onvermijdelijk gevolg van jong zijn – worden we vaak ingezet als stagiair of krijgen we een flexcontract aangeboden. Dat schept veel onzekerheid en maakt soms dat jongeren zichzelf in de schulden werken. Een gevolg daarvan: stress en het gevoel nooit ‘goed genoeg’ te kunnen zijn. Door het verbergen van zwaktes (bijvoorbeeld overwerkt zijn) doe je onder aan leeftijdgenoten en dat kan niet. Succes is enkel voor de doorzetters en iedereen moet succesvol zijn om gelukkig te kunnen zijn… Toch?
Lees hier het artikel
En nu?
Volwassen worden is door al deze zaken steeds lastiger. Een onafhankelijk en verantwoordelijk leven realiseer je niet van de een op de andere dag. Tegelijk is het ook wel lekker om je pas op latere leeftijd aan verantwoordelijkheden zoals een koophuis, vaste relatie of een vast contract te committeren. Dit sentiment is inherent aan de Emerging Adulthood – een term van professor in de psychologie: Jeffrey Arnett. Emerging Adulthood is de uitstel van ‘volwassen’ verantwoordelijkheden – een periode van ‘onvolwassen’ gedrag, gecombineerd met volwassen vrijheden ontstaan. Het is de ultieme vrije periode, waarin je volledig ongebonden met je persoonlijke ontwikkeling én met ‘leven in het nu’ bezig kan en mag zijn. Toch wordt deze heerlijk vrije periode jongeren nu niet als een keuze voorgeschoteld, ze worden er ook toe gedwongen. Stappen zetten naar volwassenheid draait om het maken van autonome keuzes. Hiervoor heb je een situatie nodig om zo’n keuze te kunnen maken: koophuis, of huurhuis; vaste relatie of geen vaste relatie; flexcontract of vast contract. Een autonome volwassene bepaalt zelf zijn of haar levenspad aan de hand van die keuzes. Nu blijkt echter dat jongeren niet altijd meer kunnen kiezen. Zelfs wanneer zij wel klaar zijn voor meer verantwoordelijkheid, biedt de omgeving niet altijd de mogelijkheden om daar ook naar te handelen.
Desondanks is autonoom leven je eigen verantwoordelijkheid. Je kunt (ongelukkige) maatschappelijke ontwikkelingen niet de schuld geven van je eigen ongeluk, iedere generatie heeft haar eigen obstakels. En de mentaliteit om ‘hét’ te maken is uiteindelijk ook zelf opgelegd. Perfectie is een fabeltje en iedereen die meedoet in de strijd om perfectie, loopt uiteindelijk tegen de lamp aan. Je kunt niet meer dan je best doen, dat geldt voor alle facetten in het leven.
Of klink ik nu heel volwassen?